ŞİİR................. EY İSTANBUL

Bir yan­da ses­siz duâ, bir yan­da şuh kah­ka­ha,
Bir yan­da ku­la kul­luk, bir yan­da da Al­la­ha,
San­mam ko­ca dün­ya­da, eşin bu­lun­sun da­ha,

Ey İs­tan­bul, İs­tan­bul, se­nin iki yü­zün var.
Bir yü­zün gü­ler iken, di­ğe­rin­de hü­zün var.

Örf, ana­ne, ge­le­nek yer­le bir ahâ­li­de,
Pa­di­şah, me­za­rın­da ür­pe­rir Lâ­le­li’de,
Ha­yal tâ­cir­le­ri­ne rağ­bet Bâb-ı Âli’de,

Bu gi­diş hay­ra de­ğil, kal­bi­ne ta­ze kan bul.
Ka­ran­lı­ğa yüz çe­vir gü­ne­şe dön İs­tan­bul!

Ne ya­zık ki, sa­tı­lır ol­muş in­san mad­de­ye,
Ko­yun ka­sap­ta sa­tı­lık, ka­dın düş­müş cad­de­ye,
Na­sıl gel­mez İs­tan­bul, hırs­tan çat­lar mad­de­ye,

Rüz­gâr ba­tı­dan es­miş, Fa­tih’in rû­hu ka­yıp.
Ey İs­tan­bul İs­tan­bul, sa­na ye­ter bu ayıp.

Ey za­man!.. Durma hemen geç, sa­ni­ye sa­ni­ye,
Tek­nik iler­ler­ken mâ­nâ­da çö­küş ni­ye?
Ça­ğı­rır­ken îmâna, Fa­tih, Sü­ley­ma­ni­ye!

Çe­vir yü­zü­nü çe­vir, pis­ten, kir­den, ça­mur­dan.
Kıb­le­ye dön İs­tan­bul, feyz al ilâ­hi nur­dan.

Ka­dı­köy’de gü­nah­lar sa­rı­lır ka­lın si­se,
Çan ça­lar­ken Tak­sim’in gö­be­ğin­de ki­li­se,
Aya­sof­ya su­su­yor bu ne ga­rip iş ise,

İs­ya­nın ye­ri yok­tur, Eyüp sab­ra ça­ğı­rır. 
Meş­hur Zin­cir­li­ku­yu gel der kab­re ça­ğı­rır!
Ah­met Ma­hir Pekşen

DÜN­KÜ CE­VAP: 179 X 94 =16826
19835 + 835 = 20670  NOT: Baş­ka çö­züm­le­ri de var­dır.