ŞİİR................. TEV­BE­YE GEL TEV­BE­YE

Ey he­va­sı­na ta­pan!
Tev­be­ye gel, tev­be­ye!
Hakka tap, Haktan utan,
Tev­be­ye gel, tev­be­ye!

Ni­ce nef­se uya­sın,
Ni­ce dün­ya ko­va­sın,
Vakt ola usa­na­sın,
Tev­be­ye gel, tev­be­ye!

Ni­ce bes­ler­sin te­ni,
Yı­lan çı­yan yer anı,
Ko te­ni, bes­le ca­nı,
Tev­be­ye gel, tev­be­ye!

Sen dün­ya­pe­rest ol­dun,
Nef­sin ile dost ol­dun,
San­ma di­ri­sin, öl­dün,
Tev­be­ye gel, tev­be­ye!

Sen te­ni, san­dın se­ni,
Bil­me­din sen­den te­ni,
Od­la­ra yak­tın ca­nı,
Tev­be­ye gel, tev­be­ye!

Gör bu mü­vek­kel­le­ri,
Ya­zar­lar hay­rı, şer­ri,
Gü­nah­tan gel sen be­ri,
Tev­be­ye gel, tev­be­ye!

Ey mis­kin âde­moğ­lu,
Usan tut­ma âle­mi,
Es­me­den ölüm ye­li,
Tev­be­ye gel, tev­be­ye!
Ölüm ge­le­cek nâ­çâr,
Di­lin ta­dı­nı şa­şar,
Er­ken işi­ni ba­şar,
Tev­be­ye gel, tev­be­ye!

Ömür pâ­yi­dar ol­maz,
Kim­se dün­ya­da kal­maz,
Son piş­man olan kıl­maz,
Tev­be­ye gel, tev­be­ye!

Tev­be su­yuy­la arın,
De­me gel bu­gün ya­rın,
Gö­re­sin Hak dî­da­rın,
Tev­be­ye gel, tev­be­ye!

Eş­re­foğ­lu Rû­mî sen,
Tev­be kıl er­ken uyan!
Ol­ma yo­lun­da ya­yan,
Tev­be­ye gel, tev­be­ye!
Eş­re­foğ­lu Rû­mî

 

FIKRA................DÜN YOKTUN

Genç bir me­mur, ge­ce­le­ri bir tür­lü uyu­ya­mamak­tan, sa­bah­la­rı da uya­na­ma­mak­tan işe her­gün geç kal­ınca dok­to­ra baş­vur­ur. Dok­tor bir hap ver­ir ve der ki: “Bu hap sa­ye­sin­de uy­kun nor­ma­le dö­ner.”
O ge­ce ra­hat uyur. Sa­bah hem erken kalkar hem de işe vak­tin­de gider. Şe­fine ha­pı bir gü­zel öv­me­ye baş­la­yın­ca şef sorar:
 Dün yoktun, ne­re­dey­din?

DÜNKÜ CEVAP

11’dir. Se­ri­yi bi­rer at­la­ya­rak ta­kip edilirse, so­nu­ca ula­şılır.