HATIRA............. BİR PROFESÖRÜN İLK NAMAZI (2)

Bu esnada kendi kendime; “Daha önümde üç tur daha var!” diye düşündüm ama kararlıydım; neye mal olursa olsun bu namazı tamamlayacaktım. Son secdede tam bir sükûnet hissettim. Nihayet teşehhütten sonra selâm verdim.
Selâmdan sonra bulunduğum yerde olduğum gibi kaldım. Geriye dönüp nefsimle giriştiğim savaşı, şöyle bir gözden geçirdim. Sonra başımı önüme eğerek mahcup bir şekilde; “Allahım, geri zekalılığımdan ve kibirliliğimden dolayı beni bağışla!..” diye duâ ettim.
Bu esnada daha önce hiç yaşamadığım bir şeyi hissettim. Bunu kelimelerle ifade etmek mümkün değildi. Vücudumu, kalbimin bir noktasından çıktığını hissettiğim ve anlatmaktan âciz kaldığım bir dalga kapladı, soğuk gibiydi, ilk etapta irkildim. Vücuduma olan etkisinden ziyade garip bir şekilde duygularımı etkiledi ve görünür bir rahmetin varlığını hissettim. Bu rahmet sonra içime nüfuz ederek içimde kaynamaya başladı. Sonra sebebini bilmeden ağlamaya başladım, ağlamam artıp gözyaşlarım aktıkça, rahmet ve lütuftan harika bir gücün beni kucakladığını hissettim. Günahkâr olmama rağmen, günahlarımdan veya utanç ve sevinçten dolayı ağlamıyordum. Sanki büyük bir set açılmış ve içimdeki korku ve keder sel olup gidiyor. Bu satırları yazarken kendi kendime diyordum: “Allahın rahmet ve mağfireti, sadece günahları affetmiyor, o aynı zamanda bir şifa ve bir sekinedir.”
Uzun bir süre başım eğik bir şekilde öylece diz üstü kaldım. Ağlamam durunca, yaşadığım deneyi akıl ile izah etmenin mümkün olmadığını anladım. Bu esnada idrak ettiğim en önemli husus ise, benim Allaha ve namaza şiddetle muhtaç olduğum gerçeği oldu. Yerimden kalkmadan önce de şu duâyı yaptım: “Allahım bir daha küfre girmeye cüret edersem beni, o küfre girmeden önce öldür ve bu hayattan kurtar, hata ve eksiksiz yaşamanın çok zor olduğunu biliyorum, ancak şunu yakînen biliyorum ki, bir tek gün dahi olsa Sensiz yaşamam, Senin varlığını inkâr etmem mümkün değildir...”
Basın:  2009