HATIRA ............... VEFALI TÜRK GELDİ YİNE

2008 Mayıs’ın başları… Bosna Hersek’in uçsuz bucaksız ormanlarının arasına serpilmiş köylerden biri. Köylülerin bir kısmı 1993-95 savaşında asıl köylerini Sırplara bırakıp, daha güvenli yerlere kaçıp, kendilerine yurt yaptıkları bir köydeyiz. Yüzyıllardır değişmeyen hayat tarzlarında sadece yer değiştirmiş oluyorlar; değilse yoksulluk aynı yoksulluk. Savaştan nasibini almayan yok. Oğlunu, kızını, annesini, babasını kaybedenler. Aile fertlerinin tamamını kaybedenler. Canını kurtarmak için bütün mal varlığını kaybedenler...
Bosna-Hersek’in böyle olan bir Boşnak köyüne Türk Kızılay’ı yardım götürüyor. Köyleri birbirine bağlayan ince asfalt yol da bitiyor. Toprak yola giriyor kamyonlar. Saatlerce zorluklardan sonra yardım dağıtılacak olan köye ulaşılıyor. Önceden belirlenmiş olan isim listeleri çıkarılıyor. Tercümanlar vasıtasıyla belirlenen isimlere tek tek yardımlar teslimat yapılıyor. Herkes memnun herkes mutlu. Fakat listede olduğu hâlde bir isme yardım paketi teslim edilmediği görülüyor. Neden yardım almaya gelmediği soruluyor. Köylüler o kişinin yaşlı ve kimsesiz bir kadın olduğunu, evinin köyün dışında bulunduğunu, yardım paketini almaya gelemediğini söylüyorlar. Yardım konvoyunda bulunan ve EUFOR adına bölgede görev yapan Türk subaylardan ikisi, yardım paketlerini omuzlayıp tarif edilen eve doğru yöneliyorlar. Kapıyı çalıyorlar. Birkaç dakika sonra oldukça yaşlı bir kadın kapıyı açıyor ve Türk subaylarını uzun uzun süzüyor ve diyor ki: “Siz Türksünüz değil mi?. Geleceğinizi biliyordum.” Eşiğe çöküyor, katıla katıla ağlamaya başlıyor.
Genç Türk subayları paketleri içeri bırakıyorlar. Evde hemen hemen hiçbir şey yok. Gördükleri manzara karşısında şaşırıp, dışarı çıkıyorlar. Eşikte; “Biliyordum geleceklerini...” diye ağlayan yaşlı kadının yanına oturuyorlar. “Türkler yardım eden değil beklenilendir.” Göz yaşlarına hâkim olmayı düşünmüyorlar bile. Onu teselli ederken, biri yavaşça şu türküyü mırıldanıyor:

Ay­rı düş­müş dost elin­den,
Yıl­lar var ki, çar­par si­nem,
Ve­fa­lı Türk gel­di yi­ne,
Se­lâm Tür­k’ün bay­ra­ğı­na!..