Balkan Harbi’nde Rumeli’den Anadolu’ya çok zorluklar içinde dayanılmaz bir göç başlamıştı. Malı mülkü bırakıp çürük kağnılarla Anavatana göçenlerin sayısı milyonları buluyordu. Yolda gelirken, yakalandıkları yerde Bulgar komitacıları tarafından kılıçtan geçiriliyorlardı.

Bu; yürekleri sızılı, ağlaya ağlaya yol alan perişan kafileler içinde gencecik bir gelin de vardı. Bir koluyla kundaktaki yavrusunu, ötekiyle çıkınını göğsüne bastırmış, düşe kalka ilerliyordu...

Bir kuyuya ulaştılar. Birkaç yudum su alan, seyirtiyordu. Sıra genç kadına gelince o da azıcık serinledi. Ama, yükü artık ağır gelmeye başlamıştı. Hiç olmazsa çıkınından kurtulmalıydı. Ve onu kaldırıp attı.

Yine yağmur, çamur içinde düşe kalka ilerliyorken neden sonra bir de farketti ki, çıkın yerine kuyuya çocuğunu atmıştır. Kadın yeri göğü feryad ile inletti. Artık onu sürükleyerek götürüyorlardı.

Bir kafile sonra aynı kuyudan su çeken bir delikanlının kovası ile yavru, kuyudan çıkageldi. Suyu çeken de bu yavrunun dayısı idi. Delikanlı hemen çocuğu tanıdı ve olanları anladı. Bir hayırseverden ödünç at edinip dörtnala kızkardeşine yetişti, çocuğu annesine teslim etti...

Seneler sonra kuyudan kurtulan kız, İstanbul’da büyüdü, evlenip Süleymaniye semtine yerleşti ve sevimli bir nine olarak 1986’da vefât etti.

Gürbüz Azak TÜRKİYE GAZETESİ 25.06.1994

23 Ağustos 1514’de Osmanlı Ordusu ile İran Ordusu arasında Çaldıran Ovası’nda yapılan meydan savaşının dünya tarihinde muhteşem bir yeri vardır. Yavuz Sultan Selim Hânın bu meydan savaşı, kati neticeli savaşların en güzel bir örneğidir. Anadolu’nun bütünlüğünü bozan Şah İsmâil’i, Çaldıran’da yenen Yavuz Sultan Selim Hân, bölücülüğün yayılmasını önlemiş oldu. İran, Osmanlılar için, tehlike olmaktan çıktı.