Bu ne belâlı insan... İnsana kurmuş pusu,
Yok yüreğinde vefa, yok bir Allah korkusu!

Bu gidiş, gidiş değil, bu yol korkunç uçurum,
Bir helak gelecek ki, sonundan korkuyorum!

Ölüm taşır göklerden füzelerin kanadı,
Bu felaket nesnenin medeniyettir adı!

Akrebin kıskacında can çekişmede beşer,
Bir tufan hâlindedir: Cinnet, kötülük ve şer!

Parelenmiş vücutlar, dipçik altında kafa,
Delinmiş göğüslerden kan fışkırır etrafa!

İnsan insanın şimdi ciğerini çiğ çiğ yer,
Merhamet vefa bilmez, fırsat bulursa eğer!

Her birisi bin türlü kan sıkmadadır suya,
Artık kurtuluş yoktur, kim düşse bu kuyuya!

Evet; İnsan insana burada kurmuş pusu,
Tek çare biliyorum, o da Allah korkusu!

“Küfür tek millet” derim, inanmaz kimse bana,
Eyvah ki, kafalardan akıl gitti yabana!

Çok bela gördüm ama, hiç değişmedi huyum,
Kurtların ormanında ben bir taze kuzuyum!

Kimi oyar gözümü, kimi ciğerimi yer,
İşte bunun adına “Cihanda sulh” demişler!..

Nerde sulh, nerde sükun toprağı sular kanım,
Osmanlı yetimiyim, yok bir arka çıkanım!..

Mustafa Necati Bursalı (1995)

1-Ali, 2-Mehmet, 3-Selim, 4-Hasan.