Bir senenin dört mevsimi güzeldir,
Amma ilkbaharın ayrı süsü var.
Eksikleri, gedikleri güzeldir,
Kendisine mahsus bir övgüsü var.

Birden al, yeşile bezenir dağlar,
Karlar erir, sular coşarak çağlar,
Meyveler yüklenir, bahçeler, bağlar,
Bahçıvanın bunda sermâyesi var.

Bunca varlık, ilkbahardan alır hız,
Bu sevinci tarif etmek imkânsız,
Mırıldanır, inek sağar, sarı kız,
Çehresinde sevgi ifadesi var.

Çiçek öylesine sever baharı,
Kimisi masmâvi, kimi sapsarı,
Her çiçekte dolaşırken bir arı,
Her ağaçta bir yavru kuş sesi var.

Çoban kavalının nağmelerinden,
Keçi otlamağa kalkar yerinden,
Koyunun, süt dolu memelerinden,
Koklayarak kuzu emzirmesi var.

Papatyalar pırıl pırıl açarken,
Kelebekler gökyüzünde uçarken,
Yaylacılar yaylasına göçerken,
Her obanın ayrı kâfilesi var.

Köylü kardeş ilkbaharı çok sever,
Kimi bostan eker, kimi ot derer,
Kocaman, daima güzeli över,
Eh, âşıkların bundan başka nesi var?

Abdülvahap Kocaman

Bedduâ etmek çok çirkin bir harekettir. Hiç kimseye ve çocuklara bedduâ etmemelidir. Çünkü kabul edilir ve ona zarar verir. Kendisi de zarar görür.

Adamın biri, Abdullah bin Mübârek’e gelip, çocuklarından birini şikâyet eder. Abdullah bin Mübârek; “Çocuğuna bedduâ ettin mi?” buyurur. O da; “Evet” der. “Onu sen bozdun, o beğenmediğin hâle sen düşürdün!” buyurur.

Anne baba, çocuğuna hep hayır ile duâ etmeli, bedduâ etmemelidir. Hadîs-i şerîfte; “Babanın çocuğuna duâsı, peygamberin ümmetine duâsı gibidir.” buyuruldu. Yanî babanın çocuğuna duâsı, peygamberin ümmetine duâsı gibi kabul olunur.

İlk öğrenciye 1 kitap verilir. Son öğrenciye kadar birer arttırarak dağıtılır.