Sağlık Bakanlığına yükümlü olduğum 4 yıllık zorunlu hizmet için çektiğim kura sonucu Hekimhan Hükümet Hekimliğine atanmıştım. 1948 Mayıs’ında göreve başladım. Hekimhan, Malatya-Sivas demiryolu üze- rinde, küçük, şirin bir ilçeydi.

Etrafı çıplak dağlarla çevrili olan bu fakir ilçede işsizlik baş sorundu. Tarım alanı çok sınırlı olan ilçede halk geçimini, çoğunluğu dut ağaçlarından oluşan bahçelerden sağlıyordu.

Karadut ve dut pekmezi önde gelen ihraç ürünlerindendi.

Zengin demir madeni yatakları henüz işletmeye açılmamıştı. MTA jeologları maden rezerv araştırmaları yapıyorlardı. Kasaba halkı ümidini bu zengin demir cevherinin işletmeye açılmasına bağlamıştı.

O yıl bütün yurtta, Cumhu-riyetin 25. yılını kutlama hazırlıkları başlamıştı. İlçemiz de o güne hazırlanmıştı. O gün sabah ilçe Milli Eğitim Müdürü Galip Bey ile beraber tören mahallinde yerimizi aldık. İlgili yöneticiler günün önemini anlatan konuşmalar yaptıktan sonra geçit resmi başladı. İlçede ilkokuldan başka okul yoktu. Sıra öğrencilerin geçidine gelince, hiç beklemediğim bir görüntüyle sarsıldım. Alkışlar arasında küçük öğrencilerimiz geçiyordu.. Heyhat!.. Çoğu çıplak ayaklı olarak!.. Boğazımda bir şeylerin düğümlendiğini hissettim. Gözpınarlarım kurumuştu... Yanımda duran Milli Eğitim Müdürü Galip Beyi kolundan sarsarak; “Bu çıplak ayaklı yavruları törene sokmanız gerekli miydi?” dedim. Müdürün cevabı daha şaşırtıcı oldu... “Onları çıkartırsak törene katılacak öğrenciler topluluğunu nasıl sağlayabilirdik ki?”

Dr. Muzaffer Sertabipoğlu (Kasaba Doktoru Sayfa: 49/50)

Meraklı biri, akıl hastanesini ziyareti sırasında doktora sorar:

- Bir insanın akıl hastanesine yatıp yatmayacağını nasıl belirliyorsunuz?
- Bir küveti su ile dolduru-yoruz. Sonra hastaya, bir kaşık, bir fincan ve bir kova verip küveti nasıl boşaltmayı tercih edeceğini soruyoruz.
- Şimdi anladım. Normal bir insan kovayı tercih eder.
- Hayır efendim. Normal bir insan küvetin tıpasını çeker.