MAKALE - İŞİN ALTINDA EZİLMEMELİ

Çalışmak insanın en tabii ihtiyaçlarındandır. İnsanın; normal fonksiyonlarını yerine getirebilmek için havaya, suya, yemeğe, arkadaşlıklara ihtiyacı olduğu gibi, çalışmaya da ihtiyacı vardır. Ancak yapılan iş, doyurucu değilse; sıkıcı, monoton ve plansız bir biçimde yapılıyor. Az zamana çok iş yükleniyorsa, insanın bıkkınlığı, bitkinliği ve isteksizliği ortaya çıkmaya başlar. Planlı, disiplinli çalışma, sıkıcı olmaz. Ayrıca zaman en iyi şekilde değerlendirilmiş olur.

Amerika’nın ilk Cumhurbaşkanı G. Washington’un sekreteri, birgün geç kalışını, saatinin geri kaldığına bağlayarak özür diler. Washington der ki: “O hâlde, ya sen yeni bir saat bulacaksın veya ben yeni bir sekreter...”

ABD eski cumhurbaşkanlarından Lincoln, çocukluğunda bir çiftçinin yanında ırgat olarak çalışırken, çift sürdüğü hayvanlara istirahat verdiğinde, kitap okuyarak bazı okulları dışardan bitirdiği gibi, bakkal çıraklığı yaparken, müşteri olmadığı saatlerde kitap okuyup ders çalışarak liseyi bitirmiş, daha sonra da hukuk fakültesinden mezun olup baro imtihanlarına girmiş, avukat olmuş, Cumhurbaşkanlığına kadar yükselmiştir.
Yapılan işler planlı, programlı olmadığı ve yerine göre dinlenmeyi ve kendini yenilemeyi kişi bilmediği takdirde, başarılı olmak mümkün değildir. Sadece çalışmaya yönelmiş insanlara işkolik denmekte ve bunlar işle yatıp işle kalkmaktadırlar. Boş kalmak ne kadar tehlikeli ise, bu derece ağır tempo ile çalışmak da o derece zararlıdır. Kendini de işini de kısa zamanda bitirir.  Bu insanlar zamana karşı yarış içindedirler. Ancak bunlarda yüksek tansiyon, kalp krizi, ülser, migren gibi hastalıklar sıkça görülür ve iş başarısı da zaman içinde azalır.

Yapılan bir araştırmada haftada 80 saat çalışanların %70’inin, erken yaşta kalp krizine yakalandığı tespit edilmiştir. Bu şekilde çalışanlar, işlerinin sıkışmasından çok defa yakınırlar. Hâlbuki sıkışan işler değil, işe boğulan şahsın bizzat kendisi, daha doğrusu kalbidir.

Bu bakımdan her çalışanın zaman planlaması yapması, gerek şahsı ve ailesi, gerekse toplumu ve müessesesi açısından hayatî önem taşır.