... Türk-Ermeni münasebetleri birkaç ciltte anlatılacak kadar uzun ve önemlidir. Geçmiş asırlarda, çok güzel günlerimiz yanında, çok kötü, çok kanlı günlerimiz de oldu. Ben, Türk-Ermeni münasebetlerini inceleyen bir kimse olarak yazıyorum: Keşke o 1915 yıllarını hiç yaşamasaydık. Fakat o kanlı günlerin müsebbibi kat’iyyen biz değiliz. Birinci Dünya Harbinin o en dehşetli günlerinde, ordularımız yedi cephede çarpışırken Ermeniler Rusların, İngilizlerin ve Fransızların oyunlarına gelerek Doğu Anadolu’da binlerce vatandaşımızı öldürmeselerdi, ordularımızı arkadan vurmasalardı, bir tek Ermeni’nin burnu bile kanamazdı. Ermeni Diaspora Bakanının ve Ermenistan devletinin bir parçacık aklı olsaydı düşüneceklerdi ve diyeceklerdi ki: “Türklerle Ermeniler 1071 yılından 1915 yılına kadar dostça yaşadılar. Hatta Türkler, Osmanlı imparatorluğu devrinde iki Ermeni asıllı kişiyi sadrazam-başbakan yaptılar.

29 Ermeni’ye sivil paşalık, 12 Ermeni’ye bakanlık, 30 Ermeni’ye milletvekilliği, 7 Ermeni’ye Büyükelçilik, 11 Ermeni’ye Başkonsolosluk, 11 Ermeni’ye üniversite öğretim üyeliği veren bir devlet, aklını peynir ekmekle yese bile 1915 yılında 7 cephede çarpışırken, bir de içeride, bin yıldan beri birlikte yaşadığı Ermenilere karşı bir cephe açmaz. 1915 faciası neden oldu?”

1912 Balkan Savaşlarında Türkiye’nin Dışişleri Bakanı Ermeni asıllı Gabriel Noradungyan idi. 1915 faciasında suçlu olan kat’iyyen biz değiliz. Ermeni devleti aklını başına toplasın.            

Yavuz Bülent Bâkiler

TÜRKİYE GAZETESİ 14.05.2011

Kendisini babayiğit sayan bir adam, kahvede otururken, ensesinde bir tokatın inmesi üzerine, büyük bir kızgınlıkla geri döner.

“Vay! Bana ha?” diye vurmak için davranırken, ensesine vuranın dev gibi biri olduğunu görünce, bozuntuya vermeden sorar:

-  Bana bak! Ciddi mi vurdun,  yoksa şaka mı yaptın?
İri adam kestirip atar:
-  Ciddi vurdum. Ne olacak?
-  İşte böyle söyle. Şakaya hiç tahammülüm yok da...