Bir yıl Şam’da öyle bir kıtlık oldu ki; âşıklar aşkı unuttular. Ekinler, hurma ağaçları dudaklarını ıslatamadılar. Ne kadar eski pınar varsa, kaynamaz oldu. Öksüzün gözyaşından başka su kalmadı. Hâl bu merkezde iken, birgün, yanıma bir dostum geldi. Bir deri bir kemik kalmıştı. Hâlbuki paralı, zengin, şan ve şeref sahibi, hem de vücutlu bir insandı.

Hâlini görünce sordum:
- Güzel huylu dostum, ne felâkete uğradın?

Dostum kızdı ve şöyle dedi:
- Sebebini bilmiyorsan, ne gaflet. Biliyorsan niçin soruyorsun?
- Biliyorum, pekâlâ. Fakat kıtlıktan ne korkun var?  Senin herşeyin var. Başkaları açlıktan helâk olsa, sana ne?

Bir âlim olan dostum, bana mânidar bir bakışla baktı ve şöyle dedi:
- Sahilde olup da dostlarının denizde boğulmakta olduklarını gören bir insanın kalbi, müsterih olmaz. Beni fakirlerin kederi sarartmıştır. Akıllı insan, ne kendi âzâsında, ne de başkalarının âzâsında yara görmek ister. Hastanın yanında oturan bir insan sıhhatte de olsa keyifli olabilir mi? Dostları zindanda bulunan kimse, gülistanda nasıl eğlenir?                             

Gülistan’dan

Birinci Dünya Harbi’nin sonunda, bir şekilde İstanbul’u Türklerin elinden almaya çalışan İngilizler, Yunanlıları da İzmir’e asker çıkarmaya zorladılar. 15 Mayıs 1919’da İzmir’e ayak basar basmaz, Türk komutan ve erlerini sokaklarda süngüleyerek, vahşetlerini sergilemeye başladılar. 2.5 ayda, Ankara’ya yaklaştılar. Yunan kralı, İngiliz subaylarına, Ankara’daki zafer balosu için davetiye veriyordu.

Polatlı yakınlarında, 23 Ağustos 1921’de başlayan Sakarya Savaşı, gece ve gündüz kesintisiz, 22 gün sürmüştür. Anadolu’nun kurtuluşunun başlangıcı oldu.

40 000 kişilik Türk ordusunda 10 000 tüfek vardı. Yunan ordusunun ise tamamı tüfekli, 100 000 kişiden fazla idi. Onlarda 300 top ile 20 uçak, bizde 170 top ve 1 uçak vardı. Bu şartlar altında bile düşman tam bir hezimete uğradı. Eskişehir’e kadar geri çekildi. Bir sene sonra da 9 Eylül 1922’de İzmir’de çoğu denize döküldüler.