Kâbe’nin unutulduğu yıllardan birinde, İbrahim aleyhisselâm, Hacer validemizi ve oğlu İsmail’i alır, söz konusu vadiye getirir. “Sizi burada bırakmakla emrolundum.” der ve döner. Hacer Hatun misli zor görülen bir tevekkülle emre boyun eğer, “Olsun, Rabbim bize yeter!” der. Yanlarında bir kırba su ve üç beş hurmaları vardır. Üstelik şirin İsmail henüz bebektir. Hacer validemiz bir şeyler bulabilmek ümidi ile önce Safa tepesine çıkar. Bir ağaç, bir kuru ot bile yoktur. Sonra Merve tepesine gider. Hacer validemiz, dönüşünde oğlunu bulamaz. Büyük bir telâşla tekrar Safa ve Merve tepeleri arasında 7 zor koşu yapar. Sonra tatlı bir ses işitir. Karşısında ay misali Cebrail aleyhisselâm görünür. Bu şaşkınlıkta Hacer validemiz oğlunu farkeder. Şirin bebeğin ayakları dibinde berrak bir suyun kaynadığını görür ve biriktirmek ister. Bir yandan suyu perdelemeye çalışır, bir yandan da kabını toprağa yapıştırır. Tarifsiz bir telâşla “Zem” (dur) der, Hatta haykırır “Zem!.. Zem!..” Cebrâil aleyhisselâm tebessüm eder; “Bırak aksın!” der. Bu su dâima akar ve asla tükenmez.
Zemzem, sadece susuzları kandırmaz, açları da doyurur; dertlere derman olur. Bu su bir süre sonra göçebe kavimlerin dikkatini çeker. Nitekim Cürhümîler, Hacer validemizden izin alıp, Kubeys Dağı eteklerine yerleşirler. Ve keremli vadi şehir olur, adına Mekke denir.

Kıble tayininde yapılan hataları gidermek için, 28 Mayıs ve 16 Temmuz günleri, Dünya Kıble Günü olarak kutlanmaktadır. Türkiye saati ile 28 Mayıs'ta saat 12.18'de ve 16 Temmuz'da saat 12.26'da yılda iki defa, Güneş tam Kâbe-i şerîf üzerinde bulunur. Güneş tam Kâbe-i şerîf üzerinde iken, dünyada güneşi gören yerlerde, Güneş'e doğru dönen kimse, aynı zamanda Kâbe-i şerîfe, yani kıbleye dönmüş olur. Böylece bir yerin kıble istikameti kolay ve doğru olarak tayin edilebilir. Takvimimizde her gün, her şehir için Kıble Saati Vakti yazılmıştır.