Birgün bir misâfiri, gelmişti hânesine,
Bir parça eti vardı, koydu tenceresine.

Düşündü pişirip de, ona ikrâm etmeyi,
Onunla konuşurken, unuttu pişirmeyi.

Nihayet akşam oldu, namazları kıldılar,
Hem kendi, hem misâfir, o gün oruçluydular.

Dedi: "Yemek pişmedi, unutmak sebebiyle,
Bâri iftâr edelim, biraz ekmek, su ile."

Getirmeye giderken, su ve kuru ekmeği,
Leziz et kokuları, bir anda sardı evi.

Baktı ki tencerede, duran et, o hâliyle,
Ateşsiz güzel pişmiş, kudret-i ilâhiyle.

Misâfir o yemekten, yiyince, ilk tadımda,
Dedi: "Böyle hoş yemek, yemedim hayatımda.

Hem de sen, pişirmeği, unutmuştun bu eti,
Buna rağmen pişmiş et, nedir bunun hikmeti?"

Dedi: "Kul unutmazsa, Hak teâlâyı eğer,
Onu da unutmayıp, etini pişirirler."