MENKIBE - VEYSEL KARÂNİ

  Karen, Yemen taraflarında adı bilinmedik bir yerdir. Etrafı kum dağları ile çevrilidir, kuraktır, çoraktır. Ortalıkta birkaç kuyu vardır, üç-beş de ağaç. Buranın sâkinleri kervan ağırlamakla geçinirler, hayvanlarını ise, Üveys isimli bir çobana emânet ederler. Çoban ücret istemez, verenden alır. Issız vâdilerde, kaya kovuklarında ibâdet eder, insanlar ona hep divâne gözüyle bakarlar. Mübâreğin anası, yaşlı, kör, hem de kötürümdür. Onu, yedirir, içirir, paklar. Yâni, anasına kölelik eder. 
  Sonradan Veysel Karânî ismi ile meşhûr olan Üveys, Peygamber efendimizin sohbetine (maddî plânda) erişemez. Ama; mânâ âleminde çok şeylere kavuşur. Efendimizle aralarında imrenilecek bir dostluk başlar. Resûlullah efendimiz arasıra yüzlerini Yemen tarafına çevirip buyururlar ki:
  “Yemen cihetinden rahmet rüzgârları esiyor... İhsân ve iyilikte Tâbiinin en iyisi Üveys Karânî`dir.”
  Aradan yıllar geçer. Efendimiz hayâtlarının sonlarına doğru mübârek hırkalarını çıkarıp Hazret-i Ömer ve Hazret-i Ali’ye vererek buyururlar ki:
  “Bunu Üveys-i Karnîye verin!”
   Resûlullahın vefâtından sonra, yola çıkarlar ve târif edilen Karen’i bulurlar. Oranın sâkinleri, bu iki şerefli kimsenin böyle köhne bir yeri ziyâret etmesine mânâ veremezler. Hele “Üveys’i arıyoruz.” demelerine çok şaşırırlar. “O divânenin tekidir. İnsanlardan kaçar, kimseye karışmaz, ağladıklarımıza güler, güldüklerimize ağlar. Neşe nedir bilmez. Aradığınız başka biri olmasın?” derler.
  Hazret-i Ömer; “Bilhassa aradığımız odur.” der. Onu develerinin başında bir sahrada bulurlar. Ve mukaddes Hırka’yı teslim ederler. Daha sonra bu hırka elden ele geçerek Osmanlı Sultanlarına kadar ulaşır. Adına bir câmi yaptırılır. İşte her sene Ramazan ayı müddetince, Fâtih’te bulunan Hırka-iŞerîf Câmiinde halka ziyâret ettirilen hırka bu hırkadır.
                 Türkiye Gazetesi 23/01/1999