MAKALE - KÖPEKLER KADINLAR ANALAR

Batı ve Doğu Dünyası’ndan nice “yeniler” kapmışızdır ki; o yeniler bizim varlığımızın, âdeta baş belâsıdırlar. Yüzlerce örnekten hangi birini versem acaba? Ar damarı çoktan patlamış, utanma duygusunu tamâmen kaybetmiş bir kadın sanatçımız (!) geçenlerde bir magazin dergisinin sayfalarına boydan boya uzanıp yatmıştı. Hangi erkeklerle berâber olduğunu utanmadan anlatıp durmuştu. Etrafını, köpekleri ve kedileri tutmuştu. Gazeteci bir kızın kendisine sorduğu: “Bir çocuk sahibi olmak istiyor musunuz?” sorusuna verdiği cevap, kedileri ve köpekleri bile utandıracak cinstendi: “Bir çocuk istemem demek, onu önce 9 ay karnımda taşımaya râzı olmam demektir. Bunu yapamam. Belirli bir süre sahnelerden uzak kalmaya şimdilik hazır değilim! Sonra o çocuğun bakımı da yetiştirilmesi de çok zor! Ben, çocuk sevgisini, kedilerimden, köpeklerimden alıyorum!...”

Ana olmak yerine, kedi-köpek beslemek âdeti, bize Batı Dünyası’ndan bulaştı. Bizim eski yaşayışımızda kedi yok muydu? Köpek yok muydu? Vardı elbette! Ama kedinin yeri başka, köpeğin yeri başka, evladın yeri başkaydı. Şimdi köpekler, bâzı kadınlarımızın kucaklarında. Ana olmaktansa, kedi-köpek beslemeyi “yenilik-ilericilik” sayan kadınlar, tedâviye muhtaç zavallı mahlûklardır! Yavrusunun gülümsemesine, konuşmasına, koşuşmasına, kedisinin miyavlamasını veya köpeğinin havlamasını tercih eden kızlar, kadınlar, biraz kedileşmiş, biraz köpekleşmiş hasta tiplerdir!

Dünkü Müslüman Türk, sahipsiz kedilerin, köpeklerin, kuşların bakımı ve yaşaması için, vakıflar kurarken, Batılılar bu hassasiyetimizi anlayamıyorlardı.

Yarın “Anneler Günü” Anneler Günü, bize Batı’dan geldi. Anneler Günü’nü, biz doğru, güzel ve faydalı olduğu için kabul ettik. Bize Batı’dan gelen, sâdece basit bir şekildir. Biz anne sevgisini Batı’dan ithal etmedik! Anne sevgisi bizim imanımızın, kültürümüzün, medeniyetimizin temel taşlarından biri. Anaya-babaya saygı ve sevgi konusunda, Batı’dan öğreneceğimiz hiçbir şey yoktur.