Mushaf’ı her kitabın üstünde bulundurmalıdır. Üzerine başka hiçbir şey koymamalıdır. Kur’ân-ı kerîm okunurken, sessizce ve hürmet ile dinlemelidir. Mushaf yapraklarını, satırlarını, kelimelerini ve bütün mübârek isim ve yazıları, hakîr ve aşağı yerlerde görünce hemen kaldırmalıdır.
Mushaf’a ve din kitaplarına karşı ayak uzatmak mekruhtur. Yüksekte olursa mekruh olmaz. Mushaf’ı, okumasını bilmeyenin hayır ve bereket için evinde bulundurması sevaptır. Kur’ân-ı kerîmi okumak sünnet, okunanı dinlemek ise, farz-ı kifâyedir. İş görenlerin arasında ve câmide namaz kılanların yanında yüksek sesle Kur’ân-ı kerîm okumaya başlamak günah olur.
Mushaf’ı abdestli olarak almalı ve okumalı, sağ el ile tutmalı, dizden aşağı koymamalı, bitirince açık bırakmamalı, başka bir iş yaparken kapayıp, yüksek bir yere koymalı, okurken konuşmamalı, konuşulursa tekrar E’ûzü okuyarak başlamalıdır. Mushaf’ı ve Kur’ân-ı kerîm bulunan bandı, teybi de ayağa kalkarak almalıdır. Onları da yüksekte muhafaza etmelidir.

I. Dünya Savaşı’na girişimiz 1914; o zamanlar iktidarda olan İttihat ve Terakki Hükûmetinin, Almanların tesiri altında kalarak kabul ettiği bir oldu-bitti sonucudur. Bu savaş Osmanlı Devleti’nin sonu oldu. Türkiye’nin şehit, malul, yaralı, esir ve kayıplarının sayısı 4 milyona yaklaşmıştır. Savaş sonunda, o zaman başkent olan İstanbul bile işgal edildi. Mondros Mütârekesi ile Osmanlı, tarihteki rolünü kurulacak yeni Türk Devleti’ne bıraktı. Halkımızın seferberlik dediği bu harpte, Türk Ordusu, şu 7 cephede, şan ve şerefle çarpıştı: Kafkasya, Galiçya, Makedonya, Çanakkale, Suriye, Filistin ve Irak.

Savaş, bizim girişimizden, tam 4 yıl sonra, 11 Kasım 1918’de sona erdi. I. Dünya Savaşı’na, başta Avrupa kıtası olmak üzere, dünyanın 5 kıtasından pek çok devlet katıldı ve maddî kayıplar yanında, 10 milyondan fazla insan da öldü.