Eshâb-ı kirâmın en büyüklerinden, Aşere-i Mübeşşeredendir. Yâni Cennetle müjdelenen 10 kişiden biridir. Resûlullahın (aleyhisselâm) ikinci halîfesidir. Kureyş’in büyüklerinden idi. Çok güzel konuşurdu. Önce, Resûlullaha düşman idi. Resûlullaha, peygamber olduğu bildirildiği günün 6. yılında, müslüman oldu.

Bütün gazâlarda bulundu. Arslan gibi döğüştü. Uhud’ta Resûlullahın yanından ayrılmadı. Dâima doğru söylediği için (Fârûk) dendi. Halîfe Ebû Bekir, vefât edeceği zaman, Eshâb-ı kirâmın ileri gelenlerini çağırıp görüştükten sonra, Hazret-i Ömer’i halîfe tâyin etti. Emîrül-mü’minin ismini aldı.

Az zamanda o kadar çok yer aldı ki, târihçileri şaşırttı. Kudüs’e gidip, adâleti ile Rumları hayran bıraktı. Kadsiye Zaferi’ni kazanarak, orduları Azak Denizi’ne kadar ilerledi. Tunus’a kadar feth olundu.

Onun zamanında, 4 binden fazla câmi’, mescid yapıldı. Hazret-i Mu’âviye’yi Şam vâlisi yaptı. Kendi de Şam’a geldi. Her sene hac yaptı. 10.5 sene ve 7 gün, dünyada hiç görülmemiş bir adâletle halîfelik yaptı. Hazret-i Ömer Adâleti diye, bütün dünyada misâl verilmektedir. Hicrî 23’ncü yılın Zilhicce ayında, bir sabah namazında, Mugîre bin Şu’be hazretlerinin kölesi, Ebû Lü’lü’ Firuz tarafından bıçakla karnına vurularak, 63 yaşında 3 Kasım 644’de şehîd edildi. Peygamberimizin kabrinin bulunduğu Hücre-i Se’âdette, Hazret-i Ebû Bekir’in yanına defn edildi.

      Annesi, okuldan dönen oğluna sorar:
      - Yavrum, geçen yıl sınıfın birincisiydin diye ne kadar sevinmiştim. Dün öğretmenine sordum. Bu yıl onuncu olmuşsun, ayıp değil mi?
      - Anneciğim, hep sen mi sevineceksin? Biraz da arkadaşların anneleri sevinsinler, olmaz mı?..