HİKÂYE.......................... AÇ OLMAYAN ADAM

Ekseriya Galata’da Tophane taraflarında dolaşan serseri bir Afrikalı zenci var. İstanbulluların bir kısmı bunu görmüştür. Gurbete düşmüş bir zürafa, bir devekuşunu andıran uzun boylu bir adam!
Geçenlerde, bir yağmurlu günde otomobille Galata’dan geçiyordum. Birden, arabanın camları arkasından Afrikalı serseriyi, kaldırım üstünde, yalın ayak, başı kabak dikilmiş gördüm.
Kasvetli bir sonbahar semâsının paçavraları andıran siyah bulutlarından şehir üstüne akan sinirli bir yağmur altında, tunç bir heykel gibi hareketsiz, kırmızı gözleriyle, sanki ceylanların koştuğu güneşli bir Afrika ufkuna dalmış, bekliyordu.
Yağmur suları, kıvırcık saçlı başından, çökük şakaklarından ve bir sefâlet sakalının bittiği çenesinden akıyordu. Ayakları ıslak taşların çamuru içinde, ağlıyordu. Bir güneş çocuğu için ne müthiş bir sefâlet!
Şoföre “Bu adamın kim olduğunu, bu zavallıya niçin kimsenin merhamet etmediğini” sordum. Şoför, bana şunları anlattı:
- Bu adam mütâreke senelerinde, Fransız ordusunda askermiş. Sıla derdi onu bu dalgın hâle getirince, üzerinden üniformasını alıp ve merhametsizce, yabancı bir şehrin sokaklarına atmışlar. Bu bedbahta bu taraflarda herkes acır, herkes yardım etmek ister; fakat o, ihtiyacını aşan sadakaları kabule tenezzül etmez. En çok sevdiği, sigaradır. Ona bir paket hediye ediniz, bir tek sigara aldıktan sonra size paketi iâde eder. Bir lira veriniz, kabul etmez. Beş kuruşu memnuniyetle alır. Bir gün onu lokantaya götürdüm. Yemeğe el dokunmadı. Yalnız ekmeği alıp gitti. Ekmekle doyabildikten sonra, yemeğe ne hâcet! Acayip bir deli.”
Pahalı kürkleri içinde bir türlü ısınamayan, zengin sofralarında bir türlü doyamayan, altın içinde boğulurken “altın” diye ağlayanların sefâleti karşısında bu tok gözlü siyahînin çehresi, makul bir faziletin ışıklı bir timsâli değil miydi?
Ahmet Haşim, İkdam Gazetesi - 26 Teşrinievvel (Ekim) 1929