SOHBET.............. ANNE HAKKI

Dün­ya­da bir in­san için, an­ne hak­kın­dan da­ha ehem­mi­yet­li bir hak yok­tur. Dü­şün­me­li ki an­ne, ço­cu­ğu­nu 9 ay kar­nın­da ta­şı­yor. Onu ken­di ka­nıy­la bes­li­yor. Bü­yük bir ız­dı­rap, bü­yük bir he­ye­can­la onu dün­ya­ya ge­ti­ri­yor. Be­bek iken, onun için ay­lar­ca uy­ku­suz ka­lı­yor. Ken­di sü­tü ile bes­li­yor. Son­ra, onun her yaş­ta­ki ya­ra­maz­lık­la­rı­nı çe­ki­yor.
Bu zah­met­ler pa­ra ile, men­fa­at ile olur iş­ler de­ğil­dir. Bu zah­met­le­re an­ne, an­cak Al­la­hü te­âlâ­nın ver­di­ği şef­kat duy­gu­suy­la ta­ham­mül ede­bi­li­yor. Bu bü­yük zah­met kar­şı­sın­da, ço­cu­ğun an­ne­si­ne ne­ler borç­lu ol­du­ğu mey­dan­da­dır. Çok za­man ço­cuk, an­ne­si­nin hak­kı­nı öde­ye­cek za­ma­nı ve im­kâ­nı bu­la­mı­yor. An­ne­si­ne is­yan­kâr olan bir ço­cuk, ar­tık bir asi, bir eş­kı­ya­dan fark­sız bir in­san de­mek­tir. Bu ço­cu­ğun bü­yü­dük­ten son­ra, an­ne­si­ni din­le­me­me­si, onu üz­me­si, ona ezi­yet et­me­si, in­sa­nı çi­le­den çı­kar­dı­ğı gi­bi, Al­la­hü te­âlâ­nın ga­da­bı­nı, ce­za­sı­nı ken­di üze­ri­ne çek­er.
Ne ya­zık ki pek çok ço­cuk­lar, genç­li­ğin ver­di­ği hoy­rat­lık ve ka­dirbil­­mez­lik yü­zün­den, an­ne­le­ri­nin hak­la­rı­nı çiğ­ni­yor­lar. On­la­rı üzü­yor­lar. Böy­le an­ne­ler bâzen zor du­rum­da ka­la­rak, ço­cu­ğu için Al­la­hü te­âlâ­dan bed­duâ eder­se, bu duâ ka­bul olu­na­bi­lir. O za­man ço­cuk, dün­ya­da iken bi­le, ce­za­sı­nı çe­ker. Âhıret­te­ki ce­za­sı ise, ta­sav­vur edi­le­meye­cek de­re­ce­de acı­dır. Bi­raz id­rak­lı ve an­la­yış­lı olan bir ço­cuk, an­ne­si­nin hak­kı­nı dü­şü­ne­bi­lir ve onun de­dik­le­ri­ni se­ve se­ve ya­par. Onun gön­lü­nü ka­zan­ma­ya dik­kat eder. Eğer ço­cuk, an­ne­si­nin kal­bi­ni kır­mış ise, he­men af di­le­me­li, bir da­ha onu gü­cen­dir­me­me­li. İkin­ci ve­ya üçün­cü de­fa an­ne­si­nin kal­bi­ni kır­mış ise, tek­rar af di­le­me­li, ar­tık bir da­ha gön­lü­nü kır­ma­ma­ya dik­kat et­me­li­dir. An­ne hak­kı üze­rin­de ola­rak âhırete gi­den­le­rin akı­be­ti çok acı­dır.                            Se­âdet-i Ebe­diy­ye (715)

Anne başta tâç imiş, 
Her derde ilâç imiş, 
Bir evlât pir olsa da, 
Anaya muhtaç imiş.
Annem hakkın ödenmez,
Sevmeye ömür yetmez,
Bütün dünya benim olsa,
Bir tane annem etmez.