SOHBET............... HANIMLA İYİ GEÇİNMEK

Peygamber Efendimiz, hanımlarına karşı çok latîf-lütufkâr-âlicenâb davranırdı. Bu konuda muhtelif hadîs-i şerîflerinde buyurdular ki:
“Hanımlarınızı üzmeyiniz! Onlar, Allahü teâlânın sizlere emanetidirler. Onlara yumuşak olunuz, iyilik ediniz.”               [Müslim]
“Bir mümin, kötü huylu diye hanımına kızmasın! İyi huyu da olur.”                          [Müslim]
“Kadın, zayıf yaratılışlıdır. Zayıflığını susarak yenin! Evdeki kusûrlarını görmemeye çalışınız.”             
[İbn-i Lâl]
“En iyi Müslüman, hanımına en iyi davranandır. İçinizde, hanımına en iyi davranan be-nim.”                             [Nesâî]
“Müminlerin en kâmilleri, ahlâkı en güzel olanlarıdır. Sizin en hayırlılarınız, hanımlarına karşı hayırlı olanlarınızdır.”   [Tirmizî]
“Kadınlara, ancak asâlet ve şeref sâhibi kimseler değer verirler. Onları ancak kötü ve aşağılık kimseler hor görürler.” 
[İbn-i Asâkir]
“Hanımı ile iyi geçinip şakalaşanı, Allahü teâlâ sever, rızıklarını artırır.”       [İbn-i Lâl]
“Hanımına güler yüzle bakan erkeğin defterine, bir köle âzâd etmiş sevâbı yazılır.”
[Riyâdun-Nâsıhîn]
“Hanımının haklarını îfâ etmeyenin; namazları, oruçları kabul olmaz.” [Mürşidün-nisâ]
“Hanımını döven, Allaha ve Resûlüne âsî olur. Kıyâmette onun hasmı ben olurum.”
[Riyâdun-Nâsıhîn]
“Sâliha bir hanım, iyi bir binek, geniş ve rahat ev mutluluğa sebeptir. Huysuz kadın, kötü binek, dar ve sıkıntılı ev de bedbahtlığa sebeptir.” [Ebû Dâvûd]
Prof. Dr.Ramazan Ayvallı                 
TÜRKİYE GAZETESİ 14.03.2017

GÜNÜN TARİHİ...........  ÂİŞE-İ SIDDÎKA

Re­sû­lul­la­hın “sal­lal­la­hü aley­hi ve sel­lem” zev­ce-i mu­tah­he­ra­sı ve Hazret-i Ebû Be­kr-i Sıd­dîk’ın kı­zı­dır. An­ne­si, Ümm-i Rû­man’dır. Hic­ret­ten ön­ce Mekke’de do­ğup, hic­rî 57 (mî­lâ­di 13 Tem­muz 676)’de 65 ya­şın­da Medine’de ve­fât et­ti. Ba­kî Kab­ris­ta­nı’n­da­dır.
Peygamber efendimiz, Ha­tî­ce-i Küb­râ­’nın ve­fâ­tın­dan bir yıl son­ra ni­kâh etti. Ni­kâ­hı, Al­la­hü te­âlâ­nın em­ri ile ya­pıl­dı. Ak­lı, ze­kâ­sı, if­fe­ti ve tak­va­sı, şa­şı­la­cak ka­dar çok idi. Re­sû­lul­lah ta­ra­fın­dan çok se­vi­lir ve çok övü­lür­dü. Âyet-i ke­rî­me ile methedil­miş­tir. Es­hâb-ı ki­râm, müş­kül­le­ri­ni çöz­mek için ken­di­si­ne mü­ra­ca­at eder­di. Haz­ret-i Âi­şe’nin fa­zî­le­ti­ni bil­di­ren pek ­çok ha­dîs-i şe­rîf var­dır.