Hintli bir âlim öğrencileri ile gezinirken Ganj nehri kenarında birbirlerine öfke içinde bağıran bir aile görürler. O âlim kişi öğrencilerine dönüp sorar:

- İnsanlar neden birbirlerine böyle öfke ile bağırırlar?
Öğrencilerden biri izin isteyip şöyle cevap verir:
- Çünkü sükûnetlerini kaybederler.
- Peki, öfkelendiği insan yanında iken neden bağırır?
Öğrencilerden ses çıkmayınca anlatmaya başlar:
- İki insan birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu uzak mesafeden seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, mesafeyi kapatabilmek için o kadar bağırmaları gerekir.

Peki, iki insan birbirini sevdiğinde ne olur? Birbirlerine bağırmak yerine sakince konuşurlar, çünkü kalpleri birbirine yakındır, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdır. Bu iki kişi birbirini daha fazla severse artık konuşmazlar, sadece fısıldaşırlar, çünkü kalpleri daha da yakınlaşmıştır. Artık bir süre sonra konuşmalarına bile gerek kalmaz, sadece birbirlerine bakmaları yeterli olur. İşte birbirini gerçek anlamda seven iki insanın yakınlığı böyle bir şeydir.

İşte bu sebeple tartışıldığı zaman kalpler arasına mesafe girmesine izin vermemeli. Araya mesafe koyacak sözlerden uzak durmalı. Aksi takdirde mesafenin arttığı öyle bir gün gelir ki, geriye dönüp birbirine yakınlaşacak yolu bulamayabilirler...

Eyüp Sultan’ın ismi, Hâlid bin Zeyd’dir. Eshâb-ı kirâmın büyüklerindendir. Resûlullah Medine’ye hicret edince, bu zatın evinde 7 ay misafir oldu. Bütün gazalarda bulundu.

Hicrî 50 yılında Süfyân bin Avf emrinde İstanbul’a gelen asker arasında 33 Sahâbî vardı. Bunlardan Hazret-i Hâlid dizanteriden vefât etti. Fâtih Sultan Mehmed’in hocalarından Akşemseddîn hazretleri kabrini keşfetti. Üzerine bir türbe ile yanına bir câmi yapıldı. Osmanlı hükümdarları tahta çıkınca bu türbe önünde Cuma günü kılıç kuşanırlardı. Buna “Kılıç Alayı” denirdi.